Bu havada olabilecek son şeydi yağmurun yağması.. Raobi bu kente gün ışığı doğurmuştu. Bakire ana, oğluna bakıp; "Birazdan görünmeyeksin gözüme, bulutlar kapatacak yüzünü, ışığının sıcaklığı kesilecek bedenimden ve ok gibi vuracak her damla beni, üşütecek" dedi.

"İşte başlıyor karanlık gökler yaş dökmeye. Çünkü ben inanmıştım göklerle olan bağına.." Kesti oğluyla bakire ananın görüşünü bulutlar ki inanç kanıtlanabilsin. Zamanlama bu kadar mükemmel işleyemezdi zira. Hiç inanmadı Raobi tesadüflere. Tesadüf dünyanın dönmeyi bırakması olurdu. O hayvanlara inandı -konuşmadıklarından olsa gerek-

"Yağmur ekinim için gerekli, ben oğlum için"