-Onun kırmızı, dolgun ve ufak dudaklarından dökülmeyen her cümle kalbinizde kini doğuracak..
Bu kin, size minik bir farenin insan bedeni içindeyken yaratabileceği hasarları gösterecek..
Yavaş yavaş kötü sonunuzu hazırlayacak, sizi boğacak olan kininiz..
...
Raobi, beyaz tenin üzerinde ışıldayan kırmızı dudaklara ve yanaklara sahip, gözleri ruhaniliğe boyut katan ak saçlı bir kadın olmuştu artık, su perilerinden uzakta kaldığı günlerden sonra.
Gördükleri, savaştıkları, yaratıklar ülkesinde yaşadıkları onun siyah yanını var etmişti ve bunu -kaçınılmaz son- olarak nitelendiriyordu.
İlk kez vazgeçiyordu duygu dolu yanından -yara almasına sebep olan zaafından.- Yeni doğmuş bir çocuğun saflığını içinde, her zerresinde hissedip -yaradılışın en güzel yanı olan sevgiye- inanmamayı öğütlüyordu ona gördüğü savaşlar.
Uzun süredir açılmamış kırmızı dudaklar sonunda dayanamadı bu aynılığa ve döküldü sözcükler "Bir daha asla bülbül sesimle söylediğim şarkılarımdan armağan etmeyeceğim ruhuna, yemin olsun! Çünkü doğduğumda kulağıma fısıldanan şarkıyı söylemeyi, o kadar şiddetli bir arzuyla istemeseydim, asla dokunamayacaktın sen ruhuma" dedi. "Acaba neler yaşayacaktım? Rehber niteliği kazanacaktım, su perilerine öğütler verip onları tüm kainatı doldurabilecek olan yüce sevgi bütünüyle donatıyor olacaktım. Hiç susmadan şarkı söyleyecektim bir kere, anlamlandıracaktım.. Annesinin dizinin dibinde, saçları iki yana örgülü, kurabiye kokan kızı arıyorum, saf oyunlarımızı.."
Raobi göğsüne saplanmış bir oku çıkarıyordu sanki! Duygusunun, zaafının göstergesi olan gözyaşları akacaktı biraz sonra. Esiri olmamalıydı gözyaşlarının! Farkedince hemen yutkundu, artık ak saçlı kadın olduğunu hatırlattı kendine ve yumru gibi boğazına oturanı söktü aldı yerinden apar topar! Ve devam etti;
"Sen bir yaratıksın bizim ruhumuzla beslenen! Beni herkesten koruyup, sakladın. Kedilerin ortasındaki ciğerden farksızım belki burada ama senin yanında bir daha hiç olmayacağım kadar güvendeyim..Uçmak istiyorum güvensiz dağlara.. Yürümek, düşmek, kalkmak istiyorum.."
Yaratık, Raobi'nin konuşması için elinden geleni yapar, sonra olurda sonunda onu konuşturabilirse verecek cevap bulamazdı. Ne onunla olmayı Raobi'ye kabul ettirebiliyor, ne de onsuz olmayı düşünebiliyordu. Tek bildiği bu bencil sevginin sonsuz ömrü boyunca yanından ayrılmayacağıydı. "Raobi hep yanımda kalacak, güvenli kollarımda uyutamasamda onu, uyurken nefesini dinleyebileceğim, göremediği bin kolumla sarılacağım ona!" diye geçirdi içinden.
