Ayağım soğuk, gri bir taş parçasının üstündeydi gözümü açtığımda. Tüm anlatılanlara inandığım, söylenenlere sıkı sıkıya bağlandığım bir andı bu an -tutunacak, inanacak bir şeyler olmalıydı çünkü nefes alabilmek için-

Yanımda sürekli güLen, ölümden dönmüş bir adam vardı. Aydınlanmak için arayıştaydı. Ya yolundan çok uzaklaşmış ya da yoluna çok yakındı, bilmiyoruz. Sessizliği bozmak için konuşmaya çalıştı yine gülerek, sonunda dayanamayıp parlayan gözlerle bana dönüp "konuşsana be kadın!" dedi, yutkundu...
Konuşamadım.