Sen! Beyaz tenin ardında uzanan pembe kulaklı adam. Ben sevmeyi hep çok sevdim de; bir seni sevince bırakabildim elimdeki balonları gökyüzüne.
...
Sonra beyaz bilyeler döküldüler ellerimden yere ağır ağır. Eski bir ahitin önüne gelene kadar devam ettiler ilerlemeye, birbirlerinin peşi sıra.

Tüm kötülüklerden haberdar olan, masum bir adam karşıladı kapıda onları.Benimse elim kolum dolu, bu bilyelerin sanrılarıyla. 
"Benim topladığım çiçekler de en az bu bilyeler kadar beyazdı." dedim. "Ben buraya varana kadar simsiyah kesildiler ellerimde. Ellerim mi kara yoksa?"
"Elinde de değil sorun, kalbinde de."dedi adam. 
"Şimdilik sana ait tüm derslerin elinde tuttukların. Gözyaşlarınla yıkayınca çiçekleri, açılır zamanla renkleri." Neden beyaz bu kadar zor?" dedim. "Peki neden canım yanmak zorunda? 

Sustu, bilge nefesli adam...